In 2015 was je mijn grootste vijand. In 2020 werden wij weer maatjes. (Deel 1)

En dit is, mijn verhaal over de ziekte van Graves (schildklierziekte). Het posten van dit blog bericht heeft nog best een tijdje op zich laten wachten. Je kunt het wel, gedachten die door je heen gaan. Wat zal iedereen ervan denken, hoe komt het over, is het te begrijpen. Tijdens het schrijven werd ik vaak geconfronteerd met gevoelens. Elke keer wanneer ik weer een stukje had opgeschreven werd ik verdrietig. Het loslaten van dit hoofdstuk was dan ook niet geheel gemakkelijk. Uiteindelijk werden mijn tranen een brede glimlach, met een gevoel van enorm trots zijn op mijzelf.

Soms maak je iets mee waar je achteraf veel van leert. De ervaring die het met zich heeft meegebracht daar probeer ik het positieve van in te zien. Het geeft mij kracht om het met jullie te delen en hopelijk te inspireren.  Gelukkig kan ik zeggen dat ik enorm trots en blij ben op mijzelf. Ik had anders niet gestaan waar ik nu sta. Ook al is het een behoorlijk gevecht geweest. Het is nu tijd om er voorgoed afscheid van te nemen. Het zal altijd een onderdeel van mijn leven blijven. Maar nu zijn wij maatjes geworden en kunnen wij het goed met elkaar vinden. Ik hoop wanneer je dit leest je er net zo’n kracht uit kan halen als ik. Het lijkt een onmogelijke opgave, je voelt je vaak onbegrepen, de vaagste klachten, neerslachtig, extreem moe, enorme boosheid, emotioneel wrak tot een blij ei vol energie en de hele wereld aankunnen. Geloof mij ook bij jou komt het goed. Je leert een nieuwe ‘jij’ kennen. Geef en gun jezelf de tijd om op ontdekkingsreis te gaan, sta ervoor open. Ik wens je heel veel kracht en moed toe.

Zoals de titel aangeeft in 2015 was je mijn grootste vijand, maar waarschijnlijk was dat al veel langer. Ik neem je mee waar het allemaal begon. Op de basisschool merkte ik dat ik mij altijd al anders voelde. Het was met Coeliakie best een opgave om tegen je vriendinnetjes en vriendjes te moeten zeggen wanneer je iets niet mocht. Ook met kinderfeestjes moest ik altijd opletten of het goed ging. Gelukkig kwam ik al snel tot de conclusie en heb ik daarin een nuchtere houding ‘als het mis gaat, dan gaat het mis’. Hoe ziek ik ook word, ik wilde niet in angst leven. Dat heeft mij tot op de dag vandaag geholpen om, om te gaan met coeliakie. Gelukkig ben ik op de basisschool er nooit mee gepest. Terwijl ik soms verhalen hoor van moeders dat hun kind ermee gepest wordt. Dat vind ik enorm pijnlijk om te horen. Kinderen met coeliakie kan ik goed begrijpen, je wilt gewoon meedoen met de rest en niet continu moeten opletten. Je wilt je vrij voelen net zoals de meeste kinderen in de klas.

Zoals ik al aangaf zijn de schildklier symptomen al op de basisschool begonnen. Dat kan ik nu achteraf vertellen. Ik heb mij dan ook zo machteloos en verdrietig over gevoeld. Het voelde voor mij of ik iedere dag in een slechte droom leefde waar ik niet uit kwam, een waas wat werd afgewisseld met fantasie. De dagen wisselende zich af met enorm druk zijn, hartklopping, stress, boos worden om niks met enkele dagen rust en het cirkeltje begon weer van voor af aan. Over het algemeen ervaarde ik continu drukte in mijn lijf en in mijn hoofd. Ik stond letterlijk iedere dag aan. Op school werd ik er al snel uitgepikt dat ik niet mee kwam met de klas. Ik weet dat ik daar vroeger ontzettend last van heb gehad. Frustrerend als het leren niet lukte en vriendinnetjes het wel konden. Een bepaald gevoel van schaamte heb ik altijd gevoeld, je voelt je al snel dom. Op school krijg je hoe dan ook een labeltje op je geplakt. Met de ouderavond werd er veel over gesproken dat ik dysfasie, dyslexie, dyscalculie had. Nou een aardig pretpakketje kan ik je zeggen. Daardoor vond ik school stuk minder leuk. School adviseerde mij op logopedie te gaan. Mijn ouders hebben mij altijd het beste willen geven, dus zijn hierin ook in meegegaan. Ik heb daar veel geleerd wat ik kon toepassen op school, al moest ik er wel hard aan trekken. Toch bleef ik altijd met de vraag rondlopen. Er is iets met mij aan de hand waarom het leren en andere obstakels mij zo moeilijk afgaan. Ik heb altijd mijn grote vraagtekens gehad. Daardoor was ik met regelmaat te vinden bij de dokter.

‘Dokter ik weet niet wat er met mij is, ik voel mij zo onrustig, gestrest, niet lekker, moe en heb zo nu en dan hartkloppingen in rust, of als ik in bed lig’

De dokter vertelde mij al snel, ik denk dat je last hebt van stress. Er zijn verschillende opties wat we kunnen doen. Ik kon bij iemand terecht waar ik ontspanningsoefeningen kreeg, helaas hielp dit voor een korte duur. Bah, weer iemand die mij ergens heen stuurt. Ik voelde mij vaak dan ook niet serieus genomen.

Het heeft mij na de basisschool, middelbare school en de verschillende vervolgopleidingen behoorlijk lastig gemaakt. De klachten werden alleen maar erger. Zo hyper dat ik soms niet op mijn stoel kon blijven zitten. Maar wat doe je, je wilt dat je studiegenoten er niks van meekrijgen. Ik probeerde alles te verbergen wat tot gevolg had dat ik soms volledig uitgeput was en mij vaak moest ziekmelden. Tot het op een gegeven moment niet meer ging. De klachten werden zo extreem. Uitslag, hartkloppingen van 120-130pm in rust, prikkelbaar, enorm boos worden om niks, zenuwachtig of nerveus zijn terwijl daar geen reden voor was, mijn hoofd stond continu op aan. Waardoor ik mijzelf geen rust meer gaf, tot een van de meest vaagste klacht die ik ooit heb gevoeld. Het klink mega raar, maar ik had continu het idee dat ik in mijn broek plaste. Dit was zo heftig. Het overkwam mij iedere keer weer.

Ik zat op school in de les, er was geen reden om zenuwachtig te zijn. Maar iedere keer overviel het mij weer. Het begon met wiebelen op stoel, continu het wisselen van mijn benen over elkaar heen, hartkloppingen en dan dat naarste gevoel dat je het idee hebt dat je continu moet plassen of in je broek plast. In een lesuur ging ik wel zes keer naar het toilet. Iedereen kijkt je aan en heeft een bedenkelijk gezicht, en je leest hun gedachten ‘wat heeft zij toch’ Ik weet nog goed dat ik het niet meer aankon, dat ik huilend op het toilet op school heb gezeten om vervolgens naar huis te gaan. In de bus naar huis heb ik dan ook verschillende paniekaanvallen gehad. Een emotional breakdown. De woorden die ik toen zei: ‘ik ben volgens mij helemaal gek aan het worden’ dit gaat niet goed. Ik was het vertrouwen in mijn lichaam volledig kwijt..

Deel twee staat al voor jullie klaar en zal ik binnenkort posten op mijn blog!

Heb je een vraag stuur mij gerust een berichtje, je staat er niet alleen voor.

liefs,

De glutenvrijelevensgenieter.